tu sformułowanie „sposób wypowiedzi”, korelujące ze sformułowaniem użytym w definicji blogu i odnoszącym się do sposobu jego powstania, którym jest „prowadzenie”26. Oczywiste będzie tu skojarzenie, że tym, co się „prowadzi” w prze-strzeni relacji międzyludzkich jest rozmowa, jakaś forma komunikacji.
Utwory epickie mogą mieć formę prozatorską albo wierszowaną, zawsze jednak opowiadają jakąś historię. Epos albo epopeja to gatunek wywodzący się ze starożytności. Do jego podstawowych cech należą: wierszowana forma, podział na części (np. „Pan Tadeusz” składa się z dwunastu ksiąg) wielowątkowość, liczne opisy i dygresje czyli odejścia od głównego wątku, bogaty w środki stylistyczne język (np. porównania homeryckie) wszechwiedzący narrator, ukazanie losów bohaterów na tle ważnych, przełomowych wydarzeń, ukazanie ingerencji bogów w losy bohaterów. Za twórcę eposu uznaje się Homera, autora „Iliady” i „Odysei”. Polską epopeją narodową jest „Pan Tadeusz” Adama Mickiewicza. Z innych bardziej znanych eposów warto wymienić: niemiecką „Pieśń o Nibelungach”, francuską „Pieśń o Rolandzie” czy angielskiego „Beawulfa”. Bajka również jest gatunkiem wywodzącym się z antyku. Często łączy cechy przynajmniej dwóch z trzech rodzajów literackich, co jest cechą gatunków synkretycznych. Do rozwoju tego gatunku przyczynił się Ezop, twórca bajek zwierzęcych. Zwierzęta, pod postaciami których kryją się rozmaite ludzkie cechy, są często bohaterami bajek, dlatego jest to gatunek alegoryczny. Każda bajka zawiera morał, jest to więc gatunek dydaktyczny, pouczający. Istotną rzeczą jest też aktualność i uniwersalność przekazu zawartego w bajkach. Krótkie, kilkuwersowe utwory to bajki epigramatyczne, dłuższe to bajki narracyjne. Zawsze są to utwory wierszowane. Baśń jest utworem fantastycznym, gdzie bohaterowie dzielą się na dobrych i złych, a dobro zawsze zwycięża. Baśń przepełniona cudownością uczy właściwych moralnie i etycznie zachowań. Legenda podobnie jak baśń jest utworem fantastycznym, przepełnionym cudownością, ale jest to opowieść związana z autentycznymi miejscami, wydarzeniami czy postaciami. Początkowo tematem legend było życie świętych czy męczenników np. Legenda o świętym Aleksym. Utwory te miały charakter moralizatorski, ukazywały wzory zachowań. Od XVIII wieku legendami nazywa się także podania ludowe. Romans rycerski (Chanson de geste) to wierszowany utwór o losach i przygodach rycerzy, ukazujący wzór postępowania, opiewający rycerskie dokonania. Arcydziełem gatunku jest francuska „Pieśń o Rolandzie”. Nowela jest utworem jednowątkowym o przejrzystej fabule i prostej konstrukcji z wyraźnie zarysowanym punktem kulminacyjnym, po którym następuje rozwiązanie akcji i puenta. Wątek osnuty jest wokół jakiejś postaci np. Skawińskiego w „Latarniku” czy wodza plemienia Czarnych Wężów w noweli „Sachem”. Opowiadanie to podstawowa forma wypowiedzi narracyjnej. Od noweli odróżnia go większa swoboda konstrukcji, obecność wątków pobocznych, epizodów czy postaci drugoplanowych. Tematyka opowiadań może być rozmaita, realistyczna lub fantastyczna. Powieść jest wielowątkowym utworem fabularnym o obszernej treści. Wyróżniamy wiele różnych typów powieści: historyczna, gdzie wątki fabularne przedstawione są na tle wydarzeń historycznych np. „Krzyżacy”, fantastyczna np. „Władca pierścieni”, fantastycznonaukowa, obyczajowa, przygodowa, detektywistyczna, psychologiczna czy biograficzna. Przypowieść albo parabola to opowiadanie alegoryczne i pouczające, w którym przedstawiona treść jest pretekstem do ukazania uniwersalnych prawd moralnych np. przypowieść o Synu Marnotrawnym czy przypowieść o Miłosiernym Samarytaninie. Powiastka filozoficzna – to rodzaj utworu fabularnego pisanego prozą, gdzie opowiadane wydarzenia mają zilustrować jakąś myśl filozoficzną, postawę wobec życia. Przykładem takiego utworu jest „Mały Książę” A. de Saint Exupery’ego, gdzie zawarta jest próba odpowiedzi na pytania związane z takimi wartościami jak przyjaźń czy miłość.
akcji). Niekiedy w akcji utworu zostaje podkreślony punkt kulminacyjny. -Fabuła to układ wszystkich motywów i wątków ( zdarzeń) przedstawionych w utworze. -Wątek to ciąg zdarzeń w obrębie fabuły utworu, które dotyczą jednego lub grupy bohaterów. W utworach można wyróżnić wątek główny i wątki poboczne.

Kali4444 Narrator- występuje w utworach epickichnarracja- sposób wypowiedzi w utworze epickimfikcja- to utwór literacki, w którym występują; ludzie,przedmioty, zwierzęta nie istniejące w rzeczywistości utwory realistyczne- to takie, które mogą sie wydarzyć utwory fantastyczne- ma wszystko zmyślone mam nadzieję, że pomogłem ;> 3 votes Thanks 2

• wyszukuje w wypowiedzi informacje wyrażone pośrednio • rozumie funkcję akapitu i cytatu w wypowiedzi • objaśnia przenośne znaczenie wybranych wyrazów, związków wyrazów w wypowiedzi • odróżnia teksty literackie od informacyjnych i reklamowych • dostrzega zależność między przenośnym znaczeniem a intencją nadawcy Odpowiedzi EKSPERTajrini odpowiedział(a) o 13:54 Świat przedstawiony to jeden ze składników dzieła literackiego, jest to ogół świata przedstawionego w utworze (czas akcji, miejsce akcji, bohaterów, zdarzenia, procesy życiowe, świat fizyczny, motywy, temat , postaci, fabuła, itd.).Świat przedstawiony to całokształt zaprezentowanych w nim zjawisk (stanów rzeczy, procesów, przeżyć, działań ludzkich), . Elementarnymi jednostkami konstrukcyjnymi świata przedstawionego są motywy; ich różnorodne kombinacje tworzą całości tego rodzaju, co postać literacka, fabuła, sytuacja liryczna; motywy dynamiczne kształtują czasowy wymiar świata przedstawionego (czas w dziele literackim), motywy statyczne, jego wymiary przestrzenne (przestrzeń w dziele literackim. To jest wszystko co napisane jest w książce...PROSZĘ BARDZO... Uważasz, że ktoś się myli? lub
słowna prezentacja ciągu zdarzeń w utworze epickim. Składają się na nią elementy statyczne (opis) i dynamiczne (opowiadanie) oraz szereg form mieszanych, pośrednich. Towarzyszą jej, jako druga płaszczyzna językowa, wypowiedzi postaci, które są wobec niej podrzędne.
Czym jest opowiadanie? Opowiadanie to krótki utwór prozaiczny, o prostej, najczęściej jednowątkowej fabule, charakteryzujący się swobodą kompozycyjną, epizodycznością fabuły, obecnością dygresji, partii opisowych i refleksyjnych, eksponowaniem osoby narratora i okoliczności towarzyszących narracji. Jest to podstawowa forma wypowiedzi narracyjnej, przedstawiająca narastanie w czasie toku zdarzeń i wyznaczająca dynamiczny aspekt świata przedstawionego w utworze epickim. Opowiadanie ze względu na swą prostotę, swobodę kreowania świata przedstawionego oraz możliwość wzbogacenia narracji o różne elementy (opis, charakterystykę postaci, dialog) jest uznawane za jedną z najłatwiejszych form wypowiedzi pisemnej. Można wyróżnić kilka rodzajów opowiadań, lecz w szkole wykorzystywane są najczęściej trzy: Opowiadanie odtwórcze – ma na celu odtworzenie wydarzeń, przedstawionych w danej lekturze, spektaklu teatralnym, filmie. Wymaga od ucznia znajomości dzieła i ogranicza możliwość kreowania świata przedstawionego w opowiadaniu wyłącznie do elementów, występujących w pierwowzorze. Uczeń nie może wprowadzać dodatkowych wątków, zdarzeń czy też postaci, które znacząco zniekształciłyby fabułę dzieła czy też kreację bohaterów, lecz sam decyduje, w jaki sposób wykorzysta akcję dzieła i wątki twórcze – polega na samodzielnej kreacji świata przedstawionego w opowiadaniu, a uczeń może wykorzystać własne doświadczenia, emocje i przeżycia bądź też stworzyć fabułę, opierając się na własnych wyobrażeniach i fantazji. Opowiadanie twórcze może przedstawiać dalsze dzieje bohaterów, znanych z innych dzieł literackich albo być zupełną fikcją. Opowiadanie z dialogiem – polega na wzbogaceniu toku narracji rozmową bohaterów bądź też monologiem jednej z postaci. Dialog można wprowadzić poprzez przytoczenie rozmowy bohaterów w oryginalnym brzmieniu, zrelacjonowanie jej przebiegu przez narratora (narrator streszcza rozmowę), a także poprzez odtworzenie monologu wewnętrznego bohatera (narrator wiernie przekazuje jego myśli i doznania). Opowiadanie z dialogiem wymaga więc od ucznia umiejętności wprowadzania partii dialogowych i znajomości słownictwa, umożliwiającego wykorzystanie mowy niezależnej, zależnej i pozornie dobrego opowiadania - Fabuła opowiadania powinna być jednowątkowa (skupiona wokół jednej postaci bądź kilku, wyodrębnionych ze względu na rodzaj wiążących ich relacji), prosta i epizodyczna (obejmująca jedno zdarzenie lub sytuację). - Wydarzenia powinny być uporządkowane chronologicznie, tworząc ciąg przyczynowo-skutkowy. - Narracja powinna być prowadzona w formie bezosobowej lub w pierwszej osobie liczby pojedynczej. - Opowiadanie powinno być napisane w czasie przeszłym, co podkreśla dystans czasowy między czasem opisywanym a czasem narracji. - Opowiadanie powinno eksponować okoliczności, towarzyszące narracji, a więc stosunek narratora do zdarzeń i bohaterów. - Fabuła opowiadania powinna być wzbogacona o fragmenty opisowe (opis miejsc, bohaterów, zjawisk), refleksyjne (przemyślenia narratora) oraz dygresje. - Język opowiadania powinien być barwny, dynamiczny, plastyczny, wykorzystujący różne środki stylistyczne oraz zindywidualizowany (kreując postacie, należące do różnych środowisk można wykorzystać elementy gwary, żargonu). - Opowiadanie powinno zaciekawić i zaintrygować odbiorcę, kończąc się zaskakującą dla niego opowiadania W opowiadaniu można wyróżnić trzy części:Wstęp Wstęp to nic innego jak wprowadzenie do opowiadania, czyli przybliżenie okoliczności, w których rozpoczyna się nasza historia, przedstawienie tła (poprzez opis miejsca, krajobrazu) oraz bohaterów, uczestniczących w akcji opowiadania. Rozpoczęcie opowiadania jest najtrudniejszym etapem procesu twórczego – jeśli autorowi zależy na uwadze odbiorcy, wstęp musi w znacznym stopniu zainteresować czytelnika i zachęcić go do przeczytania dalszego ciągu opowiadania. strona: - 1 - - 2 - - 3 - wionego w poznanym na lekcji utworze epickim, takie jak: czas i miejsce wydarzeń, wątek (głów-ny i poboczny), akcja, fa-buła, wydarzenia, punkt kulminacyjny, bohater - nazywa i uzasadnia swoje reakcje czytelnicze, określa tematykę i problematykę utworu - odnajduje w utworze poetyc-kim epitet, porównanie, prze-nośnię, uosobienie, ożywie-
• nawiązuje i podtrzymuje kontakt werbalny z innymi uczniami i nauczycielem • formułuje proste pytania i udziela prostych odpowiedzi pod względem konstrukcyjnym • w rozmowie zadaje pytania uzupełniające • wypowiada komunikaty zawierające proste informacje • wyraża wprost swoje intencje • odróżnia sytuację oficjalną od nieoficjalnej i potrafi odpowiednio do sytuacji komunikacyjnej skierować prośbę, pytanie, odmowę, wyjaśnienie, zaproszenie, instrukcję, gratulacje, życzenia, przekonać, zachęcić, przestrzec • stosuje podstawowe zwroty grzecznościowe podczas rozmowy z osobą dorosłą i rówieśnikiem • mówi na temat, opowiada o obserwowanych zdarzeniach, akcji książki, filmu • za pomocą prostych zdań opisuje przedmiot, miejsce, krajobraz, postać, zwierzę • za pomocą prostych zdań opisuje obraz, ilustrację, plakat, fotografię • wygłasza tekst utworu z pamięci (teksty poetyckie, fragmenty prozy) PISANIE • stosuje wielką literę na początku wypowiedzenia i odpowiednie znaki interpunkcyjne na jego końcu • zna podstawowe zasady dotyczące pisowni wielką literą oraz pisowni ó – u, rz – ż, ch – h 33 • tworzy proste wypowiedzi oraz notatki na podany temat • uzupełnia prosty schemat, tabelę • zna podstawowe zasady układu graficznego listu prywatnego i oficjalnego, dialogu, zaproszenia, ogłoszenia, planu ramowego i szczegółowego wypowiedzi i z pomocą nauczyciela zapisuje list, dialog, układa plan ramowy i szczegółowy wypowiedzi, redaguje zaproszenie, ogłoszenie, in-strukcję, pamiętnik i dziennik pisany • z perspektywy bohatera i własnej, proste sprawozdanie • zapisuje kilkuzdaniowe opowiadanie odtwórcze z dialogiem • za pomocą prostych zdań tworzy opis przedmiotu, miejsca, krajobrazu, postaci • za pomocą prostych zdań tworzy opis obrazu, ilustracji, plakatu, fotografii • stosuje wiedzę językową w zakresie: słownictwa (np. dobiera wyrazy bliskoznaczne), składni (konstruuje poprawne zdania pojedyncze, stosuje wielkie litery na początku wypowiedzenia i odpowiednie znaki interpunkcyjne na końcu), fleksji (stosuje czasowniki, rzeczowniki, przymiotniki i przysłówki w zdaniu), fonetyki (dzieli wyrazy przy przenoszeniu do następnej linii, zna sposoby oznaczania miękkości głosek, zauważa różnicę między wymową a zapisem samogłosek ustnych, dźwięcznych i bezdźwięcznych) • stara się dbać o estetykę zapisu wypowiedzi Ocenę dostateczną otrzymuje uczeń, który spełnia wymagania kryterialne na ocenę dopuszczającą oraz: III. ODBIÓR WYPOWIEDZI I WYKORZYSTYWANIE ZAWARTYCH W NICH INFORMACJI SŁUCHANIE • słucha innych, uczestniczy w rozmowie oraz innych sytuacjach komunikacyjnych (zadaje pytania, odpowiada, instruuje, gratuluje, zaprasza, przeprasza) 34 • wybiera najważniejsze informacje z wysłuchanego tekstu • tworzy prostą notatkę w formie tabeli, schematu, kilkuzdaniowej wypowiedzi, planu • określa temat utworu, powtarza swoimi słowami ogólny sens usłyszanej wypowiedzi, opowiada fabułę usłyszanej historii, zauważa metaforyczny charakter baśni, legendy, bajki, mitu • rozpoznaje proste intencje niewyrażone wprost • wyciąga wnioski z przesłanek zawartych w tekście, w tym rozpoznaje w nim prawdę lub fałsz • rozpoznaje typowe wypowiedzi informacyjne i literackie • na podstawie intonacji odróżnia wypowiedzenia oznajmujące, rozkazujące i pytające • rozumie mechanizmy oddziaływania reklam na odbiorcę • odróżnia fakty od opinii, wskazuje elementy perswazji CZYTANIE • identyfikuje nadawcę i odbiorcę wypowiedzi • określa temat i główną myśl tekstu • oddziela informacje ważne od drugorzędnych • wybiera potrzebne informacje z instrukcji, tabeli, notatki, schematu • wskazuje cytat • wskazuje przenośne znaczenie wyrazów w wypowiedzi • rozpoznaje cechy zaproszenia, życzeń, zawiadomienia, ogłoszenia, instrukcji, przepisu • określa temat utworu, powtarza swoimi słowami ogólny sens usłyszanej wypowiedzi, opowiada fabułę usłyszanej historii, zauważa metaforyczny charakter baśni, legendy, bajki, mitu, wskazuje morał wyrażony wprost • rozpoznaje typowe wypowiedzi informacyjne, literackie, reklamowe • rozumie funkcję znaków interpunkcyjnych (kropki, przecinka, znaku zapytania, wykrzyknika, cudzysłowu, dwukropka, nawiasu), akapitów i margi-nesów w tekście prozatorskim • wskazuje wersy, strofy, rymy w tekstach poetyckich • poprawnie artykułuje i akcentuje wyrazy, stosuje intonację zdaniową podczas głośnego czytania utworów • odróżnia części mowy odmienne od nieodmiennych • rozpoznaje podstawowe funkcje składniowe wyrazów użytych w wypowiedziach (orzeczenie, podmiot, dopełnienie, przydawka, okolicznik) • odróżnia zdanie pojedyncze od zdania złożonego, zdanie pojedyncze rozwinięte od zdania nierozwiniętego • rozpoznaje w tekście formy przypadków, liczb, rodzajów gramatycznych (rzeczownik, przymiotnik, zaimek w związku z rzeczownikiem), osób, czasów i rodzajów gramatycznych (czasownik), określa stopień przymiotnika i przysłówka • posługuje się alfabetem, uwzględnia różnice między zapisem a wymową samogłosek nosowych, głosek dźwięcznych i bezdźwięcznych, oznacza 35 miękkość głosek DOCIERANIE DO INFORMACJI • wybiera odpowiednie informacje ze słownika ortograficznego, słownika wyrazów bliskoznacznych, szkolnego słownika języka polskiego, słownika frazeologicznego • korzysta z encyklopedii, czasopisma, stron internetowych, leksykonu, poradnika II. ANALIZA I INTERPRETACJA TEKSTÓW KULTURY • nazywa swoje reakcje czytelnicze • dostrzega cechy wyróżniające teksty artystyczne (poetyckie i prozatorskie) oraz użytkowe • nazywa elementy świata przedstawionego w utworze epickim, takie jak: czas, miejsce, bohaterowie, zdarzenia, wątki • wyodrębnia wątki • wskazuje elementy akcji • wskazuje w utworze cechy baśni, legendy, bajki, mitu, opowiadania, powieści, wiersza, fraszki, komiksu • rozpoznaje przysłowie • wskazuje w tekście porównanie, przenośnię, epitet, wyraz dźwiękonaśladowczy, uosobienie, ożywienie • posługuje się terminami: wiersz rymowany i nierymowany (biały) • wyodrębnia film spośród innych dziedzin sztuki • zna pojęcia: gra aktorska, dekoracja, kostiumy, rekwizyty, inscenizacja, scena, widownia, kurtyna, kulisy, próba, program teatralny, afisz, uję-cie, kadr, plan • przypisuje cechy bohaterom oraz ocenia ich postawy w odniesieniu do takich wartości, jak np. miłość – nienawiść, przyjaźń – wrogość, prawda – kłamstwo, wierność – zdrada • odczytuje sens utworów na poziomie semantycznym (dosłownym) • odczytuje przesłanie baśni, odczytuje morał bajek, zauważa metaforyczny charakter mitu • odczytuje informacje z plakatu teatralnego III. TWORZENIE WYPOWIEDZI MÓWIENIE • świadomie uczestniczy w sytuacji komunikacyjnej • dostosowuje wypowiedź do adresata i sytuacji, świadomie dobiera różne typy wypowiedzeń prostych i rozwiniętych, stosuje wypowiedzenia oznajmujące, pytające i rozkazujące 36 • formułuje pytania zamknięte i otwarte • udziela odpowiedzi w formie zdań złożonych • wypowiada się w kilku logicznie ze sobą połączonych zdaniach na tematy związane z codziennością, otaczającą rzeczywistością, lekturą • stosuje zwroty grzecznościowe i odpowiednie konstrukcje składniowe (np. tryb przypuszczający) podczas rozmowy z osobą dorosłą i rówieśnikiem • składa życzenia, gratulacje, instruuje, przekonuje, zachęca, przestrzega • wypowiada się w sposób uporządkowany: opowiada zdarzenia w porządku chronologicznym, streszcza utwory fabularne • opisuje przedmiot, miejsce, krajobraz, postać, obraz, ilustrację, plakat, fotografię, stosując słownictwo określające umiejscowienie w przestrze-ni (używa przysłówków i wyrażeń przyimkowych) • dobiera wyrazy bliskoznaczne i przeciwstawne • recytuje utwór poetycki, oddając jego ogólny nastrój i sens • stosuje zasady poprawnej wymowy i akcentowania wyrazów rodzimych • posługuje się pozawerbalnymi środkami wypowiedzi (mimiką, gestem, postawą ciała) PISANIE • stosuje podstawowe zasady ortografii dotyczące pisowni ó – u, rz – ż, ch – h i interpunkcji • odróżnia nazwy własne od pospolitych i potrafi zastosować odpowiednie zasady dotyczące pisowni wielką literą • poprawnie zapisuje nie z różnymi częściami mowy • poprawnie zapisuje wyrażenia przyimkowe • poprawnie stopniuje przymiotniki i przysłówki • konstruuje i zapisuje kilkuzdaniowe wypowiedzi poprawne pod względem logiczno- składniowym • używa wypowiedzeń pojedynczych i złożonych, stosuje przecinki • w zależności do adresata i sytuacji świadomie dobiera wypowiedzenia oznajmujące, pytające i rozkazujące • samodzielnie zapisuje dialog • dzieli wypowiedzi na części kompozycyjne (wstęp, rozwinięcie, zakończenie) • buduje ramowy i szczegółowy plan wypowiedzi • układa opowiadanie odtwórcze z dialogiem oraz z elementami opisu, krótką relację, proste sprawozdanie, zaproszenie, ogłoszenie, pamiętnik i dziennik pisany z perspektywy bohatera i własnej, regulamin • redaguje notatkę w formie prostego schematu, tabeli, planu • zapisuje instrukcję z uwzględnieniem sformułowań wskazujących na kolejność wykonywanych czynności 37 • tworzy opis przedmiotu, miejsca, krajobrazu, postaci, obrazu, ilustracji, fotografii, plakatu, stosując słownictwo określające umiejscowienie w przestrzeni (używa przysłówków i wyrażeń przyimkowych) • w liście prywatnym i oficjalnym, dialogu, zaproszeniu i ogłoszeniu stosuje odpowiedni układ graficzny • stosuje wiedzę językową w zakresie: słownictwa (wykorzystuje wyrazy bliskoznaczne i przeciwstawne w tworzonym tekście), składni (konstruuje zdania pojedyncze proste i rozwinięte oraz wypowiedzenia złożone, używa różnych typów wypowiedzeń: oznajmujących, rozkazujących, pytających, wykrzyknikowych; łą-czy wypowiedzenia składowe za pomocą spójnika w wypowiedzenia złożone, rozdziela przecinkiem wypowiedzenia składowe w wypowiedzeniu złożo-nym), fleksji (używa poprawnych form gramatycznych czasowników, rzeczowników, przymiotników, zaimków, liczebników; poprawnie zapisuje for-my bezokoliczników oraz forfor-my rodzaju męskoosobowego • i niemęskoosobowego czasowników w czasie przyszłym i przeszłym) • stosuje zasady estetycznego zapisu tekstu Ocenę dobrą otrzymuje uczeń, który spełnia wymagania kryterialne na ocenę dostateczną oraz: II. ODBIÓR WYPOWIEDZI I WYKORZYSTYWANIE ZAWARTYCH W NICH INFORMACJI SŁUCHANIE • koncentruje uwagę podczas słuchania dłuższych wypowiedzi innych oraz odtwarzanych utworów • w typowych sytuacjach komunikacyjnych cytuje wypowiedzi innych, wyraża swoje zdanie na temat wysłuchanego komunikatu • odróżnia informacje ważne od mniej ważnych • właściwie odbiera intencje nadawcy komunikatu (również te niewyrażone wprost) • na podstawie słuchanego tekstu tworzy notatkę, pisze krótkie streszczenie • odróżnia wypowiedzi literackie od informacyjnych i reklamowych 38 • dostrzega zależność między przenośnym znaczeniem a intencją nadawcy • odczytuje przenośny sens wysłuchanych utworów poetyckich i prozatorskich (omawia przesłanie baśni, objaśnia morał bajki, wyjaśnia metaforycz-ny charakter mitu) • rozumie mechanizmy oddziaływania reklam na odbiorców • na podstawie intonacji odróżnia zdania neutralne od wykrzyknikowych CZYTANIE • wyszukuje w wypowiedzi informacje wyrażone pośrednio • rozumie funkcję akapitu i cytatu w wypowiedzi • objaśnia przenośne znaczenie wybranych wyrazów, związków wyrazów w wypowiedzi • odróżnia teksty literackie od informacyjnych i reklamowych • dostrzega zależność między przenośnym znaczeniem a intencją nadawcy • odczytuje przenośny sens wysłuchanych utworów poetyckich i prozatorskich • wskazuje typowe elementy konstrukcyjne w zaproszeniach, życzeniach, gratulacjach, ogłoszeniach, zawiadomieniach, instrukcjach, przepisach • głośno czyta utwory, uwzględniając zasady poprawnej artykulacji i intonacji, wprowadza pauzę • wskazuje różnice między rzeczownikami, czasownikami, przymiotnikami, liczebnikami, zaimkami, przyimkami i spójnikami • rozpoznaje w tekście zdania pojedyncze nierozwinięte i rozwinięte, pojedyncze i złożone (współrzędnie i podrzędnie) • rozpoznaje równoważnik zdania • wydziela w zdaniu grupę podmiotu i orzeczenia • ustala stosunki nadrzędno-podrzędne i współrzędne z zdaniu pojedynczym • rozpoznaje w tekście formy przypadków, liczb, osób, rodzajów; odróżnia formy osobowe czasowników od nieosobowych (bezokolicznik, for-my zakończone na -no, -to) • odróżnia wyrazy gwarowe od potocznych DOCIERANIE DO INFORMACJI • wie, jakiego typu informacje zawierają słownik ortograficzny, słownik wyrazów bliskoznacznych, słownik języka polskiego, słownik wyra-zów obcych, słownik frazeologicznych i umiejętnie je stosuje • wybiera informacje niewyrażone wprost z różnych źródeł, np. czasopism, stron internetowych II. ANALIZA I INTERPRETACJA TEKSTÓW KULTURY • uzasadnia swoje reakcje czytelnicze • porównuje swoje wrażenia związane z odbiorem innych tekstów kultury 39 • analizuje elementy świata przedstawionego w utworze epickim, takie jak: czas, miejsce, bohaterowie, zdarzenia, wątek • rozpoznaje typowe elementy fikcji, charakterystyczne dla poznanych gatunków • omawia zależność osoby mówiącej (narratora, podmiotu lirycznego) i świata ukazanego • w utworze • posługuje się pojęciami: akcja, fabuła, związek przyczynowo-skutkowy • omawia powiązania między częściami tekstu (rozdział, podrozdział) w dłuższym utworze prozatorskim, np. w opowiadaniu, powieści • identyfikuje baśń, legendę, mit, bajkę, komiks, opowiadanie, powieść, fraszkę, wiersz, przysłowie • omawia akcje w utworze dramatycznym • rozumie podstawową funkcję wersu, zwrotki, rymu, rytmu oraz objaśnia znaczenie i funkcję środków poetyckich, takich jak: przenośnia, porównanie, epitet, wyraz dźwiękonaśladowczy, uosobienie, ożywienie • dostrzega zależność między zastosowanymi w utworze środkami stylistycznymi a treścią • rozumie funkcję akapitu jako logicznie wyodrębnionej całości w tekście • wyodrębnia elementy dzieła filmowego, zna główne etapy powstawania filmu i przedstawienia, rozumie pojęcie adaptacji • określa zadania twórców dzieła filmowego – aktora, reżysera, scenarzysty • określa zadania twórców dzieła teatralnego – aktora, reżysera, dekoratora, suflera • posługuje się pojęciami z zakresu sztuki filmowej, np. kadr, scena, plan • posługuje się pojęciami związanymi z przedstawieniem teatralnym i sztuką teatralną • charakteryzuje i ocenia bohaterów oraz ich postawy odnoszące się do takich wartości, jak np. miłość – nienawiść, przyjaźń – wrogość, prawda – kłamstwo, wierność– zdrada • konfrontuje sytuację bohaterów z własnym doświadczeniem • odczytuje przesłanie utworu III. TWORZENIE WYPOWIEDZI MÓWIENIE • dostosowuje sposób wyrażania się do sytuacji komunikacyjnej, takiej jak: podziękowanie, przemówienie, wystąpienie • przedstawia własne zdanie w rozmowie • przestrzega zasad kulturalnej rozmowy • dyskutuje na wybrany temat • świadomie dobiera wypowiedzenia, by osiągnąć zamierzony cel (np. zachęcić, przekonać, przestrzec) • tworzy spójne, logiczne wypowiedzi 40 • świadomie dobiera intonację zdaniową • udziela odpowiedzi w formie krótkiej wypowiedzi • uczestniczy w rozmowie związanej z lekturą, filmem czy codziennymi sytuacjami; łączy za pomocą odpowiednich spójników współrzędne związki wyrazowe w zdaniu • wypowiada się w roli świadka i uczestnika zdarzeń • wyjaśnia motywy postępowania postaci • gromadzi wyrazy określające i nazywające cechy charakteru na podstawie zachowań i postaw • wypowiada się logicznie i w sposób uporządkowany: opowiada zdarzenia w porządku chronologicznym, streszcza utwory fabularne, świadomie wykorzystuje wyrazy określające następstwo czasowe, zwłaszcza przysłówki i wyrażenia przyimkowe • w sposób uporządkowany opisuje przedmiot, miejsce, krajobraz, postać, obraz, ilustrację, plakat, fotografię, stosując słownictwo służące do formułowania ocen i opinii, emocji i uczuć (np. epitety, porównania, zdrobnienia, poprawnie używa odpowiedniego stopnia przymiotnika i przy-słówka) • objaśnia znaczenia dosłowne i metaforyczne wyrazów • odróżnia wyrazy pokrewne od synonimów • umiejętnie stosuje wiedzę językową w zakresie: słownictwa (wzbogaca tworzony tekst wyrazami bliskoznacznymi i przeciwstawnymi), składni (sto-suje różnorodne typy zdań: pojedyncze i złożone; sto(sto-suje odpowiedni szyk wyrazów w zdaniu; celowo używa różnych typów wypowiedzeń: pytają-cych, oznajmująpytają-cych, wykrzyknikowych, rozkazujących w zależności od sytuacji komunikacyjnej; stosuje się do zasad poprawnej interpunkcji), fleksji (używa odmiennych części mowy w poprawnych formach), wygłasza tekst poetycki z pamięci, posługując się pauzą, barwą głosu; zwraca uwagę na ważne treści tekstu  stosuje się do zasad właściwego akcentowania wyrazów i intonowania wypowiedzeń PISANIE • stosuje poznane zasady ortografii dotyczące pisowni ó – u, rz – ż, ch – h i interpunkcji, poprawnie używa i zapisuje formy nieosobowe czasownika • w kilkuzdaniowych wypowiedziach związanych z lekturą, filmem czy codziennymi sytuacjami łączy za pomocą odpowiednich spójników współ-rzędne związki wyrazowe i stosuje się do zasad interpunkcji • w tekstach świadomie stosuje wyrazy bliskoznaczne, zastępuje powtarzające się w tekście wyrazy odpowiednimi zaimkami • w wypowiedziach gromadzi wyrazy określające i nazywające cechy charakteru na podstawie zachowań i postaw 41 • układa życzenia, gratulacje, zapisuje przepis, instrukcję, ogłoszenie, zawiadomienie, zaproszenie • stosuje akapit jako znak logicznego wyodrębnienia fragmentów wypowiedzi • pisze logiczne i uporządkowane pod względem chronologicznym opowiadanie, streszcza utwory fabularne, świadomie wykorzystuje wyrazy określające następstwo czasowe; opowiada z perspektywy świadka i uczestnika zdarzeń (pamiętnik, dziennik) • zapisuje dialog w opowiadaniu • w sposób uporządkowany opisuje przedmiot, miejsce, krajobraz, postać, fotografię, stosując słownictwo służące do formułowania ocen i opinii, emocji i uczuć (np. epitety, porównania, zdrobnienia) • opisując obraz, rzeźbę, ilustrację, plakat, fotografię; stosuje podstawowe słownictwo charakterystyczne dla danej dziedziny sztuki Ocenę bardzo dobrą otrzymuje uczeń, który spełnia wymagania kryterialne na ocenę dobrą oraz: V. ODBIÓR WYPOWIEDZI I WYKORZYSTYWANIE ZAWARTYCH W NICH INFORMACJI SŁUCHANIE • przekazuje treść wysłuchanych wypowiedzi, potrafi ustosunkować się do wypowiedzi innych oraz nawiązać do nich podczas własnej wypowiedzi • uzasadnia swoje zdanie na temat wysłuchanego komunikatu • nazywa intencje nadawcy komunikatu, dostrzega zależność między przenośnym znaczeniem a intencją nadawcy wypowiedzi, w sytuacjach typo-wych odróżnia fakty od opinii CZYTANIE • wyszukuje w wypowiedzi informacje wyrażone pośrednio i wykorzystuje je w wypowiedzi np. opisującej lub oceniającej postać fikcyjną lub rzeczywistą 42 • oddziela informacje ważne od drugorzędnych i wykorzystuje je w odczytaniu znaczeń dosłownych i przenośnych • wykorzystuje treści zawarte w artykule, instrukcji, przepisie, tabeli, schemacie i notatce • nazywa intencje nadawcy komunikatu, dostrzega zależność między przenośnym znaczeniem a intencją nadawcy wypowiedzi • nazywa osobę mówiącą w tekście w zależności od rodzaju utworu (podmiot liryczny, narrator) • w sytuacjach typowych odróżnia fakty od opinii • wskazuje typowe elementy stylistyczne i graficzne w zaproszeniach, życzeniach, ogłoszeniach, zawiadomieniach, instrukcjach, przepisach • dostrzega relacje między takimi elementami konstrukcji, jak tytuł, wstęp, rozwinięcie, zakończenie, akapity • głośno czyta utwory, wykorzystując umiejętność poprawnej artykulacji i intonacji, aby oddać sens odczytywanego tekstu • interpretuje głosowo wybrane fragmenty prozy • rozumie funkcje użytych w tekście zdań pojedynczych rozwiniętych i nierozwiniętych, pojedynczych i złożonych, równoważników zdań • rozumie funkcję użytych form przypadków, liczb, osób, czasów w tekstach literackich, użytkowych, reklamowych • wykorzystuje wiedzę o języku podczas analizy różnych tekstów kultury DOCIERANIE DO INFORMACJI • w zależności od celu poszukiwań świadomie wybiera odpowiedni słownik (słownik ortograficzny, słownik wyrazów bliskoznacznych, słownik języka polskiego, słownik wyrazów obcych, słownik frazeologiczny) • konfrontuje ze sobą informacje zgromadzone na podstawie różnych źródeł
Mowa zalena sposb przedstawiania sw postaci w utworze literackim. Charakteryzuje si on uyciem formy zda podrzdnych w przytoczeniach, np.: "Andrzej wielokrotnie mwi, e nie naley miesza poj". Mowa niezalena wszelkie przytoczenia wypowiedzi zawartych w warstwie narracyjnej postaci dziaajcych w ramach utworu literackiego na zasadzie expressis verbis. Motyw mesjanizmu w literaturze Mesjanizm Mesjanizm - Pogląd religijno-społecz-ny, głoszący wiarę w nadejście wybawi¬ciela, mesjasza, który przyniesie lepszą przyszłość i dokona dzieła wybawienia. W kulturze polskiej przybrał formę przekonania o wyjątkowej roli dziejo¬wej narodu polskiego i o jego przewod¬nictwie innym narodom w drodze do wolności lub doskonało... "Lord Jim" - sylwetka tytułowego bohatera Sylwetka tytułowego bohatera Charakterystyka tytułowego bohatera oraz przedstawienie jego losów i tajników psychiki zostały rozdzielone w powieści na dwa głosy. Jeden z nich należy do Marlowa, Anglika, kapitana, świadka podczas procesu, zaś drugi jest głosem samego Jima. Marlow – bohater i narrator – wiele wie o pochodzeniu, wy... "Konrad Wallenrod" - Dojrzały Romantyzm Dojrzały romantyzm Za działalność antycarską poeta zostaje zesłany w głąb Rosji. Na Krymie powstaje przepiękny cykl sonetów wypełnionych zachwytem nad przyrodą krymską i uczuciem tęsknoty za ziemią ojczystą. W Rosji też powstaje powieść poetycka \"Konrad Wallenrod\". Poeta jest bogatszy w doświadczenia i wiedzę życiową, kolejnym jego bohaterem ... Motyw Błazna w literaturze Błazen Błazen - 1) komik występujący w cyr¬ku, klown; 2) człowiek niepoważny, ośmieszający się, kompromitujący się, będący pośmiewiskiem; 3) postać wy¬stępująca na dworach królewskich - tre-fniś, wesołek, komik. Bardzo często jednak postać błazna - wielkiego prze¬śmiewcy kojarzono z mędrcem. W każdej niemal mitologii (polinezyjs-... Klęska idealizmu w powieści - pozytywizm Motyw klęski idealizmu w powieści (trzy pokolenia idealistów, “non omnis moriar”). Idealiści wg pisarza to ludzie o określonej postawie wobec życia, dążący do celów wielkich i wzniosłych bez uwzględniania realnych możliwości społecznych. Ich najbardziej dotyka rozkład społeczny, wierzą w wielkość swych idei, ale działają w pustce,... Konflikt - rodzaje, formy Konflikt w organizacji i otoczeniu społecznym Konflikt - spór co najmniej dwóch osób lub grup społecznych wynikający z zajmowania odmiennych pozycji, odmiennych celów lub uznawanych wartości. Nie jest tak, że konflikt jest zjawiskiem szkodliwym; może mieć również charakter pozy-tywny. Analiza przyczyn konfliktu dowodzi, że w organizacji konf... Literatura światowa w literaturze współczesnej Literatura światowa Druga wojna światowa i czasy okupacji wycisnęły swoje piętno nie tylko na naszym życiu literackim w latach 1939-1945 i polskiej literaturze powojennej. Doświadczenia wojenne formowały także świadomość literacką pisarzy obcych i wpłynęły na kształt współczesnej kultury oraz literatury światowej. Zbrodnie wojenne wywoływały ... Europa - kontynent, półwyspy EUROPA -Europa jest kontynentem, na którym występuje bardzo dużo nazw geograficznych. -Jest kontynentem o najlepiej poznanej budowie geologicznej. -Najdłużej prowadzone są tu pomiary meteorologiczne. -Jest to kontynent o szczególnie urozmaiconej lini brzegowej. Półwyspy: Półwysep Skandynawski (największy) Istnieją dwa poglądy odnośnie... B2WX.
  • 93gfs61ehs.pages.dev/165
  • 93gfs61ehs.pages.dev/352
  • 93gfs61ehs.pages.dev/369
  • 93gfs61ehs.pages.dev/74
  • 93gfs61ehs.pages.dev/89
  • 93gfs61ehs.pages.dev/32
  • 93gfs61ehs.pages.dev/96
  • 93gfs61ehs.pages.dev/37
  • 93gfs61ehs.pages.dev/204
  • sposób wypowiedzi w utworze epickim